Zgrabnie wstała z łóżka i poprawiając bardzo sfatygowaną suknie, pozwoliła się poprowadzić.

No starała się, ale ciężko zrobić się na bóstwo, albo chociaż na coś, co nie wygląda jak strach na wróble w biegu, zwłaszcza, że dopiero co wyciągnięto ją ze śniegu.
Póki co odpuściła sobie skargi, że jest cholernie głodna. Lubiła wiedzieć, na czym stoi, nim zaryzykuje, że by posiłku dostanie kosę między żebra.
Wygładziła więc ubłoconą spódnicę, poprawiła mankiety wymiętej koszuli i poprawiła przesuwający się gorset. Starała się przyczesać włosy, ale i tak wyglądały, jak po eksplozji w jej laboratorium. Przynajmniej jej policzki nabrały zdrowych rumieńców.
Rozglądała się dyskretnie, ale ciekawie po sali, czekając aż pani generał coś powie, albo da znać, co ma zrobić.
Jak się zwraca do boga? Znaczy... kiedy jeszcze żyjesz a on jest materialnie przed tobą?

A zresztą... nigdy nie było jakoś przesadnie religijna. No owszem, modliła się i to dość często. Najczęściej do dowolnego boga, który raczył słuchać o to, by chociaż raz ocalały jej brwi... Cóż, najwyraźniej, żaden nie raczył słuchać.
Ale skłoniła się krótko i elegancko, jak uczyła ją matka.
- Jest tak, jak powiedziała pani generał... Widzisz... boże, sprzęt na którym zwykłam pracować, jest przestarzały. I jak buchnął ten ogień, to się zdekoncentrowałam i... gdyby nie pani generał, to bym pewnie nie żyła. Albo i na pewno, bo nie miałam już siły na żadne zaklęcie, które mogłoby mnie ocalić.

Panem? Ale... niby z jakiej racji?
Dobra, nie czas na pyskówki, póki co postanowiła po prostu unikać bezpośredniego zwracania się do niego.
Nur Bernadotte nigdy nikogo nie nazywała swoim panem i nie zamierzała tego zmieniać. Była dość... wyemancypowana, jak to czarownica. Skromnie tylko spuściła wzrok, bo to mieściło się w zasadach, jakie wpojono jej w domu i podeszła do tronu, stając tuż przed Lokim.
- Jestem troszkę nieogarnięta... Tak bywa, kiedy zabierają cię prosto z łoża śmierci - zażartowała lekko,  patrząc mu w oczy.

Co.. co to w ogóle miało znaczyć? I jak miała się bronić, nikt nigdy nie czytał jej w myślach. Nigdy nie spotkała nikogo, kto byłby w stanie!
Czy bogowie mogą czytać w myślach?
Czy robią to stale?
Cholera, pójdzie do piekła każdej możliwej religii...
Panika, to stan, w jaki wpadła, a na jaki jej mózg, w akcie desperackiej obrony, zaczął produkować takie idiotyczne myśli.
Wcale jej się to nie podobało. I chociaż jego umysł starał się ją utrzymać, zdołała odskoczyć.
- Tak bez pytania? - Wydyszała, bardziej wystraszona, niż zła.

Skłoniła się nieco niżej, wciąż mocno roztrzęsiona.
- Dziękuję. Zawdzięczam jej życie i chciałabym spłacić ten dług - wyprostowała się, już z lekkim uśmiechem - zdołałabym wrócić do siebie, jak mniemam, ale pozwól, że zostanę tutaj, póki jakoś się jej nie odwdzięczę.

Skłoniła się nisko i poszła za Karą.
- Umm... pani generał? Czy mogę mieć małą prośbę? - Wyszeptała, mimo, że znajdowały się w już w pewnej odległości od sali.

-ale ja chce się odwdzięczyć! - złapała Karę za ręce, zmuszając tym samym, by ta sie zatrzymała.- pozwól mi na to. tylko, jeśli mam tu zostać, chciałabym zabrać ze swojego domu kilka... rzeczy