W tej samej chwili, gdy Kadar sięgnął po dziennik w jego nadgarstku zatopiły się ostre kły. Bestia Leny warknęła groźnie z lekkością szarpiąc ciałem wampira i zmuszając go do ponownego puszczenia dziennika. Dla niej, podobnie jak dla Kadara mieszanka która stworzyła Aria, nie była wcale groźna. Dla Leny jednak już nie, choć zasłoniła ręką usta i nos, by nie wdychać niebezpiecznego pyłu, to i tak było to marne zabezpieczenie. Zakręciło jej się w głowie. Liczyła, że któryś z jej magicznych towarzyszy walki szybko rozprawi się z tą nieudaną bombą, bo inaczej przegrają.
I wtedy pośród dymu i ogólnego rozgardiaszu dostrzegła jego, Zdobywce. Jako jedyny zdążył stworzyć dla siebie bezpieczną barierę. Coś ścisnęło jej się w żołądku. Niby widziała swojego Pana, ale nim nie był. Wyrządził jej wiele krzywdy, bez cienia emocji zostawił na pastwę chitauri, zmusił, do zrobienia krzywdy jej prawdziwemu Panu. Cała wściekłość jaka do tej pory musiała tłumić wybuchła w niej ze zdwojona falą. Wyciągnęła srebrny sztylet ukryty w bucie i niemal na oślep, przebijając się przez swoich byłych podwładnych ruszyła na Zdobywce, celując ostrzem prosto w jego serce.

Szybka śmierć, to spotkała Chitaurii. No może nie tak szybka jakby wolały, ale zdecydowanie szybsza niż Kat by chciał. Przez chwilę tam gdzie zaszyli się kosmici latały tylko części macek, pysków i innych części ciała najeźdźców, a ostrze topora spłynęło posoką. Najciekawsze było to że demon bólu, który ruszył do walki z nimi jako pierwszy wyszedł z tego bez jednego zadrapania - przynajmniej jeśli chodzi o zadrapania o wielki, dwuręczny topór.
Tym czasem sytuacja zrobiła się dość nieprzyjemna. O ile Amora mogła sobie poradzić z osłonięciem swojego chuderlawego i teraz zdecydowanie nie zdolnego do walki mistrza, tak reszta była w rozsypce. Skurge znów zważył topór w dłoniach. Machnął nim i zniknął w otwartym przejściu, a po chwili takie samo przejście otworzyło się za Lokim Zdobywcą. Kat zamachnął się swoją wielką bonią, nim jeszcze całkiem przeszedł przez portal. Zamachnął się silnie, ale nie tak by zranić go ostrze, raczej by ogłuszyć maga ciężarem samej broni.

To nie był Loki którego znali. W chwili, gdy płynnym ruchem obrócił się, łapiąc Thora za ramię i ciągnąc go za sobą, tak że niemal zamienili się miejscami, było to aż nader widoczne. Topór Kata trafił, ale nie tą osobę którą powinien. Thor powinien być wdzięczny, że podwładny Amory nie mierzył ostrzem.
Zdobywca odrzucił Lenę, szarpiąc za wyrwaną ze stawu rękę, jakby dziewczyna była szmacianą zabawką. Jednocześnie dobył miecza, atakując Thora. Długie ostrze w jednej chwili pokryły płomienie. Przez ten krótki moment Zdobywca wdydawał się być kimś zupełnie innym. Jego oczy na ułamek sekundy stały się jednolitymi plamami czerwieni, jak oczy Araela.
Tym czasem drugi Loki otrząsnął się na tyle, by otworzyć dziennik na jednej z środkowych stron i pospiesznie zacząć zmieniać zawarte w nim zaklęcie.

- Ugh...-jęknęła i zmieniła się w cień.
"Nie będę się fatygować...pytałam się, olali mnie, dobrze, przecież oni są tak mężni i silni że na pewno pokonają chyba kilkuset żołnierzy i kilkoro bossów bez żadnego wysiłku oraz wsparcia."
Z tymi myślami Alice postanowiła być neutralnym graczem i przyglądać się walce. Nie zauważona stała sobie i przypatrywała się Lokiemu, obmyślając jaką fryzurę mogłaby zrobić z jego włosów. Następnie poszła w głąb bitwy i zaczęła przyglądać się Thorowi. Uśmiechnęła się w momencie kiedy ku jej oczom pojawił się obraz Thora w kucykach.
Założyła ręce na piersiach, zdmuchnęła z czoła niesforny kosmyk włosów i zmrużyła oczy, jakby chciała coś dostrzec, ale nie może.

Klnąc pod nosem na chamstwo Starka i bestialski sposób w jaki została potraktowana jej nowa torebka od Prady, miotała się po całej celi, tnąc dziko diamentowymi szponami i przelewając całą swoją wściekłość na wrogów. Diamentowa forma była bardzo przydatna w walce, nie uszkadzały jej żadne cięcia ani strzały, ale blokowała zdolności telepatyczne Emmy, które w tej chwili również mogła wykorzystać.
Korzystając z chwilowego braku uwagi ukryła się w cieni i powróciła do swojego zwykłego, ludzkiego ciała. Całą siłę woli skupiła na namierzeniu umysłów wrogów i wysłała w ich stronę potężną falę energii telepatycznej. Co prawda sporo z nich nie było nawet ludźmi, więc mogło to nie zrobić na nich wrażenia jednak śmiertelnikom groziła utrata przytomności i paraliżujący ból głowy.
Uśmiechnęła się widząc jak kilku słabszych osuwa się na podłogę jednak nie zauważyła lecącego w jej stronę noża, który wbił się w udo wywołując falę bólu. Z mieszaniną zaskoczenia i złości patrzyła jak białe spodnie przesiąkają krwią i starała się skoncentrować na tyle by znów zmienić się w diament.

Loki pisał szybko, nierówno, zamazywał i przekręcał kolejne wyrazy, oddzielony od swojego przeciwnika ścianą walczących. W miarę jak korygował treść wplecionego w dziennik zaklęcia, walczący z Thorem mężczyzna zmieniał się, przestawał być podobny do boga kłamstw. Jego włosy wydłużyły się, rozprostowały, twarz stała się bardziej surowa, nieco kanciasta i mniej pociągła. Ręce mężczyzny z delikatnych dłoni maga stały się silnymi, szerokimi rękoma wojownika. Na końcu zmieniły się oczy. Przez chwilę dało się dostrzec delikatnie tlący się w głębi źrenicy płomień, który nagle rozlał się jednolitymi plamami jarzącej się czerwieni. Mężczyzna zamarł i zachwiał się, upadając bezwładnie na podłogę. Powietrze poruszyło się, jakby targnęła nim fala uderzeniowa bezgłośnej eksplozji, nie dość silna - czy też raczej nie dość fizyczna, by zwalić z nóg walczących, ale dla osób niematerialnych lub wrażliwych na energetyczne sygnały podobna do fizycznego ciosu. Jeszcze przez chwilę w korytarzu panował zamęt. Tylko książęta zaprzestali walki, nieruchomiejąc, czasem nawet wystawiając się przez to na cios, a po chwili ponad wszystkimi zabrzmiał głos Naariona.
- Natychmiast przerywamy walkę. Wycofać się. Wszyscy na zewnątrz, zabierzcie rannych.
Chwilę trwało nim zszokowani żołnierze opuścili ciasne "pole bitwy", pozostawiając książąt sam na sam z zebranymi wokół Lokiego Ofiary - wokół jedynego istniejącego Lokiego siłami. Sam kłamca stał z trudem, blady jak papier, a płynąca z nosa krew skapywała na strony dziennika.
Książęta zebrali się wokół leżącego na ziemi mężczyzny - wszyscy poza Riehvanem. Naarion stał między nimi a siłami Lokiego. Po twarzy Pierwszego Księcia widać było strach. Milczał. Zapadłą ciszę przerwał nagle dźwięk uderzającego o ziemię żelaza - to miecz Danaela, wypuszczony z dłoni, uderzył ciężko o podłogę. Ci z książąt którzy posiadali broń, odrzucili ją, podobnie jak ich demony.

[nie chce mi się przelogowywać, post MG]

Przez chwilę napięcie jeszcze się utrzymywało i można było odnieść wrażenie, że lada chwila walka rozgorzeje na nowo. Naarion i Loki mierzyli się wzrokiem w milczeniu.
- Teraz odejdziecie - powiedział wreszcie Kłamca, cicho, spokojnie mimo wysiłku jaki musiał wkładać w kolejne słowa. - Odejdziecie natychmiast i nigdy nie odważycie się wracać do naszego świata.
Mag przez chwilę się wahał, jakby nie był pewien jak zareagować. I wtedy tuż obok niego pojawiła się widmowa postać. Dopiero po chwili dało się rozpoznać w niej Orde, czwartego z książąt, pozostającego w wiecznym śnie. Choć jego fizyczne ciało było ciałem dziecka, zjawa pochylająca się nad ramieniem maga była dorosłym mężczyzną o delikatnych, niemal kobiecych rysach, z włosami sięgającymi ziemi i okrywającymi go niczym peleryna.
- Wracajmy - szepnął cicho, a jego głos przypominał szept wiatru i dźwięk dzwoneczków. - Pomogę ci - dodał i po chwili wszyscy zniknęli w rozbłysku srebrnego światła. Zniknęła też przybyła z nimi armia i chitauri. Z wyjątkiem śnieżki, która spała przytulona do chomika-giganta Boba i nawet książę Ciemności nie miał serca jej budzić.

Loki rozejrzał się po nagle pustym korytarzu. Pulsowało mu w skroniach. Odnalazł wzrokiem Lenę i już na pierwszy rzut oka ocenił, że nie jest ona w stanie dalej kontrolować Armii. Pomyślał o Amorze, ale ta wykorzystała by tą okazję do własnych celów. Sam... sam potrzebował odpoczynku. Już nie tyle fizycznie, bo jakoś trzymał się na nogach, ale gdy przestał skupiać się na walce, wspomnienia zaczynały napierać na jego umysł niczym wezbrane fale powodzi.
- Karafo - powiedział bezbarwnym głosem, nie patrząc na żaden konkretny punkt: - Przejmij dowództwo.
Tylko tyle. Poruszył się, łagodnie wymykając podtrzymującym go rękom. Pozwolił by dziennik wypadł mu z dłoni i padł na podłogę. Krokiem lunatyka przeszedł przez korytarz, kierując się ku wyjściu, a gdy tylko je minął, na chwilę znikając wszystkim z oczu, opadł na kolana, zwijając się w kłębek i wybuchnął szlochem, zaciskając dłonie we włosach i krzycząc, wyjąc jak zranione zwierze, aż zabrakło mu sił i tylko płakał, drżąc.

Na tym kończy się rozdział 2, dziękuję wam wszystkim za wspólną grę i przepraszam za utrudnienia. Wasz Lokiś~