Była w dziwnym miejscu. Nie było tu ani ciepło, ani zimno, po prostu, błogo. I miała wrażenie, że słyszy muzykę. Ale nader wszystko, chciało jej się spać. Jakby znów była małą dziewczynką, otulaną na noc pierzyną przez swoją...
- Babcia?

- To znaczy... - Nur wyciągnęła przed siebie dłonie, w geście "keep calm and wyjaśnijmy sobie coś" - To jest... ten świat tamtego świata, tamten świat tego świata, czy ten świat tamtego świata? - Ogarnia nieprzytomnym spojrzeniem towarzyszy - Jezu... jestem w piekle. Cholerne zaklęcie...

Słabo, bo słabo, ale próbowała się wyrwać. Bo co ją będą obcy faceci macać...
- Nur - powiedziała rozkojarzona - gdzie ja jestem? Kim wy jesteście? No i... gdzie lecimy?

- Ja pamiętam wszystko - odpowiedziała już spokojniej, z miną mówiącą wyraźnie, że układanie faktów w jej głowie, jest w toku - Pracowałam nad zaklęciem u siebie w domu... I no... - wygląda nagle na strasznie zmieszaną - no bo coś poszło chyba nie tak... generalnie, to poszło tak, bo to miało być zaklęcie teleportacyjne... Ale o zasięgu lokalnym, nie globalnym! No i... nagle zapaliły mi się firanki, to troszkę mnie rozproszyło... - mówiła szybko, chaotycznie, nieco zawstydzona - no i... ale co wy chcecie ze mną zrobić?

A śniło jej się, że jest znowu w domu. Ghoulia pojękując melodyjnie, co było jej odpowiednikiem nucenia, podawała jej śniadanie do łóżka, z dołu dobiegały dźwięki porannej krzątaniny i smród spalenizny, bo grzanki nigdy nie był specjalnością Ghouli.
Wstała, przeciągając się zamaszyście, stopy schowała w ciepłe bambosze i spojrzała w lustro, starając się powstrzymać wrzask, na widok swej porannej fryzury.
Dom...
W stojącym w fotelu kącie, siedziała prababcia Amelia, bawiąc się równie widmowym, jak ona sama, artefaktem w postaci czyjejś czaszki. Ostatni eksperyment Nur, małe ptaszki, wesoło poszczekiwały na dworze...
Niestety, rzeczywistość spadła na nią nagle, niczym kowadło na głowę kojota.

- Jakie znowu rozkazy?! - Z trudem, podciągając się na rękach, usiadła na łóżku. - Przecież mnie znalazłaś... w ogóle, kim jesteś? - Nur rozważała, czy ma dość siły, by rzucić jakieś zaklęcie. Jednak chyba wolała nie ryzykować. Oddychanie jeszcze może jej się przydać.

Powoli uniosła głowę, chwytając kubek. Przyłożyła usta do jego krawędzi i powoli upiła mały łyk.
- Jestem czarodziejką - powiedziała spokojnie, patrząc w płyn. Jej usta poruszyły się, gdy bezgłośnie wypowiedziała jakieś słowo. Sekundę potem, stojący koło niej strażnik wrzasnął przerażony, gdyż na jego dłoni, wyrosła piękna stokrotka - spokojnie, za kilka minut zwiędnie i odpadnie, nie będzie śladu - zapewniła strażnika ze spokojnym uśmiechem. - Ale tego już się chyba domyśliłaś? - Zwróciła się do demonicy - lepiej mi powiedz, co armia, najwyraźniej należąca do postaci mitologicznej, robi na Alasce?