[gąsienica się melduje, ale na razie się nie ujawnia, chociaż...]
... gdzieś z oddali wiatr przynosił co jakiś czas zapach słodkawego dymu, od którego człowiek robił się trochę weselszy i bardziej rozluźniony...

- Bzika ? - spytała wymawiając te słowo jak najgorsze przekleństwo - Jakiego bzika ? - zaczęła się jąkać.

Gdzieś w oddali gąsienica krytycznie zaciągnęła się dymem, po czym parząc sobie łapki zabrała się do rozbrajania i nabijania od nowa fajki.
- No kurde no - mruknęła do siebie, widząc pustą puszkę z "tytoniem" (cudzysłów ważny).
Loki przeciągnął swoje członowane, zielono-złote ciało. Tak, należało uzupełnić zapasy. Tylko do kogo się udać? Zastanawiając się nad tym powoli pakował fajeczkę do swojego gąsienicowego plecaczka, po czym ostrożnie zabrał się za złażenie z kwiatka.

Gąsienica złożyła się jak charmonijka, spadając na twarz z liścia, po którym próbowała zejść na ziemię. Przez chwilę leżała z twarzą w błocie, poruszając tylną częścią ciała na różne strony by znaleźć oparcie. Wreszcie Loki zdołał stanąć i zaczął doprowadzać się do porządku.
- Zdecydowanie za rzadko się ruszam - westchnął znów do siebie. - Och, chyba czas pomyśleć o staniu się motylem... ale najpierw jeszcze jedna fajeczka - dodał, zaczynając dzielnie maszerować przed siebie, bo tu i tak kierunek nie ma znaczenia.

Wendy delikatnie zmrużyła oczy i zaczęła czegoś szukać, a dokładniej Kapelusznika. Pobiegła do miejsca skąd dochodził głos i uśmiechnęła się łobuzersko. Na drugim końcu prostokątnego stołu, wypełnionego różnymi smakołykami, filiżankami (itp.) siedział poirytowany Kapelusznik.
- Witaj, mój stary, dobry przyjacielu - dygnęła. Wyciągnęła nagle jednej z kieszeń swojej sukni dzwoneczek. Pomachała nim energicznie - Zapraszam na herbatkę ! - jej głos jakby odbił się echem po całej Krainie Czarów. Usiadła z gracją naprzeciw  Kapelusznika, a na jej twarz wstąpił złośliwy uśmiech.

- Nie jestem nerwowy! - odkrzyknął, nalewając do filiżanki herbaty, która cała przeciekła przez dziurę w dnie do drugiej. - Napij się ze mną herbaty, Alicjo. Nie było cię całe wieki. - podał jej dziurawą filiżankę, lecz nim zdążyła się jej przyjrzeć wstał i przepchnął kota na fotel obok, sam zajmując jego. - Zmiana miejsc!

- Spieszy się. Pytanie gdzie Zając!