Ciężko było powiedzieć, czy w ogóle ją usłyszał. Siedział w jednym z głębokich foteli stojących pod jedną ścianą, w tej samej co rano pozycji, nie zmieniwszy nawet wyrazu twarzy, tak że wyglądał jak woskowa figura samego siebie.

Tak bardzo chciał jej powiedzieć, że przecież nie odszedł, że jest z nimi cały czas. Tylko że ciało nie chciało go słuchać, było obce. Było przesiąknięte ich zapachem, splugawione, zbrukane. Nie chciał go. Brzydził się, uciekał w głąb siebie, starał zapomnieć że należy do niego. Dlatego nie poruszył się, nie drgnął, nie odpowiedział.

Odkąd wyszedł z celi, cały czas ktoś przy nim był, cały czas ktoś mówił. Tylko dlatego jeszcze tu zostawał. Pilnowali go, miał tego świadomość. Bali się, że spróbuje się zabić - dość słusznie, chwilami strasznie korciła go ta wizja. Jednak wówczas udowodniłby, że wszystko co zniósł do tej pory było daremne. Nie mógł przegrać. Wróci, w pełni swojej świetności i chwały...
... tylko jeszcze chwilę odpocznie.

Został, nieruchomy jak woskowa rzeźba. Sam - z pewnością nie na długo. Jedynym dostrzegalnym ruchem było nieznaczne unoszenie się klatki piersiowej przy każdym oddechu. Wokół panowała cisza. Cisza obezwładniała go, pętała umysł, wdzierała się do głowy. Chciał krzyknąć, ale nie był w stanie otworzyć ust. Milczał, a cisza trwała.

- To na nic - stwierdziła, stając w drzwiach - już po nas - dodała spokojny, ale pustym głosem.

Loki wściekał się. Faktycznie. Gdzieś w głębi serca był bezsilnie wściekły. Głownie na siebie, na swoje tchórzostwo. Niezależnie od tego jak bardzo brzydził się tego ciała, powinien wrócić, miał obowiązki, miał swoją armię! Ale kiedy tylko próbował, czuł na sobie ich zapach, czuł ból przypominający o tym które obszary jego fizycznej postaci zostały tak bestialsko naruszone.
Przez chwilę w pustych oczach coś drgnęło. Jak rozpacz, jak wołanie o pomoc. Choć równie dobrze mógł być to refleks światła. Ciężko powiedzieć.

- Nie powinnaś poddawać w wątpliwość siły swojego władcy - głos Amory był surowy i zimny. Weszła do pomieszczenia i spojrzała na obie wojskowe, po czym westchnęła.
- Potrzeba nam czasu, ale jestem w stanie go z tego wyciągnąć, tak by był jak dawniej - podeszła do Lokiego i ujęła jego twarz pod brodę. Podniosła ją tak że jego martwe oczy skierowane były prosto na nią.
- Ty byś dla mnie tego nie zrobił, Psotniku. Najłatwiej było by cię po prostu zabić i znów odchować, ale jesteś potrzebny duży, prawda? - uśmiechnęła się dość złośliwie.