Tym czasem.
Tym czasem Loki drgnął.
Poruszył się znowu. Otworzył oczy - oczy które były szalone, ale już nie martwe. Jego dłoń w jednej chwili wystrzeliła do przodu, zaciskając się na gardle Leny.
- Jak sądzisz, jak mało obchodzą mnie twoje przeprosiny, Leno? - zapytał, wstając i podnosząc ją wraz z sobą. - Co mnie one w ogóle obchodzą? Jesteś zwykłą śmiertelniczką, brudną, obdartą złodziejką której kości powinny zgnić tysiąclecia temu. Żyjesz tylko dzięki mnie, dzięki mojemu kaprysowi a mimo to odwróciłaś się ode mnie bez mrugnięcia okiem. Nawet nie próbowałaś walczyć by stanąć po mojej stronie! Powinienem zgnieść cię jak robaka, własnymi rękoma rozerwać na strzępy ku przestrodze innym. Ale nie zasługujesz na aż tak wiele mojej uwagi - warknął, ciskając nią o podłogę. - Wracaj do szpitala i nie pokazuj mi się w tak marnym stanie, bo na twój widok, dostaje mdłości!
Jego wściekle zielone spojrzenie podniosło się na pozostałych. Przemknęło po Amorze i Karafie i uderzyło w Arię.
- Łatwo jest spisać kogoś na straty, prawda? Tak jak ja właśnie spisałem Lenę, jak mogę spisać i ciebie. Przez stulecia ta organizacja przetrwała beze mnie, a twoim zdaniem nie była by wstanie utrzymać się jeszcze jakiś czas by mnie chronić? W takim razie na co was mam? Do czego was potrzebuje? Kiedy jestem silny, jestem w stanie podbić ten świat niedbałym skinieniem dłoni i nie potrzebuje bandy niedopieszczonych bab by mi w tym pomogła! Ale czasem przegrywam - podniesiony do krzyku głos Lokiego stał się nagle cichy i spokojny. - Wtedy potrzebuje kogoś, kto mnie osłoni. Ty najchętniej potraktowała byś mnie jak śmieć, pozbyła się niewygodnego elementu. Zapamiętam to, uwierz. Już nawet Lena, choć jej zdrada bardzo mnie ubodła, jest mi obecnie mniej wstrętna. Ona chociaż przypełzła tu w całej swej słabości, by próbować uzyskać moje wybaczenie.

Loki umilkł, ale tylko na chwilę.
- Amoro, na ciebie zawsze mogę liczyć. Dziękuję. To co chcesz zrobić... Lena nieświadomie trochę ci pomogła, bo gniew to zawsze była emocja która najlepiej mnie motywowała. Jednak nadal proszę byś to zrobiła. Wiesz o czym mówię. Karo... jak sobie radzisz jako dowódca? Wybacz to nagłe przerzucenie odpowiedzialności, ale armia potrzebuje teraz kogoś wyważonego i odpowiedzialnego.

Zacisnęła zęby.
- A więc mnie zabij, albo przepędź. Za to, że się martwię, o to, że zawiodłam, o ciebie, o armię, o przeszłość. Za to, że przy tobie trwałam, za to, że robiłam co mogłam, aby cię ratować. A, oczywiście! Nie wiesz, co robiłam i co znosiłam, bo nędzne robaki mają obowiązek dawać się poniżać! Bo nikogo to nie interesuje. Ale skoro zrobiłam swoje i nie jestem ci już potrzebna, żegnaj - prawie wybiegła z pokoju.

Gdy chwycił ją niespodziewanie za gardło, zamknęła oczy, nie walcząc i pozwalając się zabić. Miał do tego prawo, po tym co mu zrobiła. Lena sama nie cofnęła by się przed zemstą za doznaną krzywdę.
I tak nie było dla niej życia po za armią.
Lecz wtedy Loki cisnął nią o podłogę z taką siłą, że prawie wycisnął z jej płuc całe powietrze. Była dla niego śmieciem. Czymś czego brzydził się dotykać. Wiedziała, że ma racje.
Jęknęła cicho, gdy upadła na pogruchotany bark. Zakręciło jej się w głowie i poczuła jak słodkie odrętwienie ogarnia jej ciało, a świadomość odpływa gdzieś daleko.
Zemdlała.

- Nie nazywaj go w ten sposób. Nie był zdobywcą, jedynie wiekim przegranym,  złym duchem zrodzonym przez moje szaleństwo.  Jeśli już w jakiś sposób musicie o nim mówić, tytuł fałszywego Lokiego będzie tu wlasciwszy. - Powiedział Kłamca, nieco uspokojony. - A teraz zostawcie mnie samego z Amorą. Kara może też zostać, jeśli dobrze zrozumiałem ma asystowac Amorze w czasie rzucania czaru. Zabierzcie to wychodząc - dodał, gestem wskazując nieprzytomną Lene opuszczającym pomieszczenie szeregowym, którzy do tej pory pełnili straż przy drzwiach.

(nie wiem czemu końcówka posta Arii mi umknęła, ale teraz chyba wszystko w miarę pasuje)

Ostatnio edytowany przez Loki (2013-05-13 15:07:13)

- W to nie wątpię - Loki przeciągnął się, splatając i wyłamując palce, aż strzyknęło głośno. = Nie wątpię też że Amora ma już swój plan, ale odrobinę go zmodyfikuję - dodał, rozglądając się po pomieszczeniu. Po chwili rozsunął palce, tak jak robi to Stark powiększając któryś z generowanych przez Jarvisa hologramów. Pokój rozszerzył się momentalnie, niemal czterokrotnie zwiększając swoje rozmiary. - Nie będziesz potrzebowała dodatkowej energi. Pozwolę ci korzystać z mojej, to wiele ułatwi, bo przed swoją mocą nie będę się bronił, przynajmniej nie nieświadomie. - powiedział, jednocześnie niedbałymi gestami dłoni zmieniając wystrój pomieszczenia. Sypialnia Lokiego znajdowała się w podziemnej części bazy, ale teraz na ścianie pojawiły się wysokie okna, za którymi widniał pogodny, letni krajobraz. Amora mogła rozpoznać że jest to ten sam widok, jaki rozciągał się z okien komnaty Lokiego w Asgardzie. Kłamca poszedł do jednego z nich i otworzył je, wpuszczając do wnętrza pachnące kwiatami jabłoni powietrze. Iluzja była idealna. - Wpuszczę cię do mojego umysłu, a ty wyciągniesz z niego wspomnienia które mi przeszkadzają. Kara będzie cię ubezpieczać. Nie zniszczysz ich, tylko zaklniesz w obraz. Nie mogę pozwolić sobie na luksus pełnego zapomnienia, ale chce przestać to odczuwać tak organicznie. - oznajmił Kłamca, krzywiąc się lekko, jednocześnie kolejnymi gestami upodobniając komnatę do tej w której dorastał. Ciemne, ponure ściany teraz zyskały barwę jasnego złota, tiulowe draperie wokół okien prouszały się delikatnie na wietrze, a na palenisku, które pojawiło się w centralnym punkcie komnaty, zapłonął ogień. - Później wejdziesz głębiej. W chwili gdy pozbyłem się fałszywego mnie, nasze jaźnie złączyły się na powrót. Nie mam jeszcze wszystkich wspomnień, większość pozostała w dzienniku, ale niestety te, które kierowały moim cieniem wróciły i są teraz jak stalowa drzazga. Wyciągniesz je i wrzucisz z powrotem do dziennika, wtedy będę mógł spokojnie się z nimi rozprawić. Gdyby mój cień zdołał przejąć nade mną kontrolę, najpewniej właśnie składał bym hołd lenny Thanosowi, oddając mu władzę w królestwie Midgardu. Mieliśmy dużo szczęścia - dodał, siadając na szerokim, obity aksamitem parapecie który teraz znajdował się w miejscu fotela na którym siedział wcześniej. - Chciałbym dokonać tego jak najszybciej. Te wspomnienia się umacniają. Thanos zrobił mojemu poprzedniemu wcieleniu bardzo staranne pranie mózgu, naprawdę, mistrzowska robota. Z resztą zajął się tym osobiście, czuje się niemal zaszczycony. Teraz jeszcze nad tym panuje, ale wolałbym uniknąć sytuacji, w której zacznę działać pod jego dyktando, jak w ostatnich latach życia mojej poprzedniej inkarnacji.

- Amoro, wiesz przecież jak bardzo oboje sobie ufamy. Będziesz potrzebowała asystentki - Loki uśmiechnął się szelmowsko, choć uśmiech ten był tylko maską, jedną z wielu jakie przybierał gdy czuł się słabo. - W takim razie wróćcie za godzinę. Ja też muszę się nieco przygotować, zanim pozwolę ci buszować po moim umyśle.

Ostatnio edytowany przez Loki (2013-05-13 19:11:59)

Cisza - zapadła jedynie na krótką chwilę w której Amora i jej towarzyszka Kara oddaliły się od pokoju Lokiego. Pokoju, który teraz wyglądał zupełnie niczym komnata z lat dzieciństwa Boga Kłamstw.
Burzowe Bóstwo stanęło przed wejściem, w milczeniu i narastającej trwodze spowodowanej wizją tego, co zaraz zobaczy. Thor słyszał, że z Lokim jest źle... bardzo źle. Bał się o niego, niezależnie od tego jak głęboko i mocno Loki go ugodził.
Otworzył drzwi jednym ruchem, od razu wchodząc do środka. Ujrzał swego brata siedzącego na parapecie, zupełnie tak jakby znowu byli w Asgardzie. Źrenice Gromowładnego zwęziły się a następnie poszerzyły gdy za oknem ujrzał znajomy krajobraz który stanowił tło dla - właśnie, jego brata, którego powinien tam zabrać.
Drzwi zamknęły się cicho.
Thor szybko rozejrzał się po pomieszczeniu i przez chwilę zapomniał, że to tylko sztuczka. Nawet pachniało jabłonią, którą kojarzył ze swym krewnym.
- Mój bracie - zawołał miękkim głosem, jakby wzruszonym, jakby tęsknym, jakby przepełnionym braterską troską. Widział, że Loki jest w lepszym stanie, ponieważ tylko on mógł to wyczarować i tylko on mógł wypełnić powietrze tą rześką, kwiatową wonią. Podszedł do niego niecierpliwie.
- Jesteś zdrów? - położył obie dłonie na jego ramionach.