- Och, z tobą będę miała do pomówienia na poważne tematy w swoim czasie - zapewniła go wesoło. - Co do Starka, powiedzmy, że mam ochotę skopać mu ten jego zakuty tyłek, ale nie, to nie jest główny powód mojego przybycia - dodała, bawiąc się kieliszkiem. - Mimo to, pozostawię go dla siebie. Przynajmniej na razie. Nie mogę przecież już na samym wstępie wyciągnąć wszystkich asów z rękawa, co to by była za zabawa...?

- Swoim pojawieniem się i tak już ją zaburzyłam - zaśmiała się krótko. - I uwierz mi, kroniki mają wiele tez na twój i nie tylko twój temat. Podróże w czasie uwzględniają - zapewniła, dopijając drinka.

- Przyznaj, chciałeś sprowadzić rozmowę na swoją osobę już na samym początku - mruknęła rozbawiona, patrząc na niego pobłażliwie, po czym podniosła się z fotela, odstawiając kieliszek na niski stolik, by wolnym, zmysłowym krokiem ruszyć w kierunku Lokiego. - Bóg kłamstwa lubi o sobie słuchać? - uśmiechnęła się i obeszła kanapę, na której siedział mężczyzna, pochylając się do oparcia, by jej usta znalazły się na wysokości ucha Asgardczyka. - Mogłabym opowiedzieć o twoich podbojach i zwycięstwach, o bataliach oraz pojedynkach - wymruczała kusząco, spoglądając na profil ciemnowłosego. - O trofeach, wpływach, poważaniu i strachu, jaki wywoływałeś w śmiertelnikach swoją siłą i bezwzględnością...

Zachichotała wdzięcznie i ułożyła dłonie na ramionach Lokiego, gładząc je powoli i masując.
- O, tak. Asgard padł do twoich stóp, ze starym Odynem i Thorem na czele - wymruczała, umiejętnie operując głosem. - Tron światów wreszcie stał się twój, tak jak miało to być od samego początku. Wielki i potężny Loki został władcą, rządząc silną ręką, bezwzględnie karząc każdego, kto przeciwstawił się jego słowom, a z początku było takich wielu. S.H.I.E.L.D. upadło, rozniesione w pył, dziewięć królestw pokłoniło się przed tobą...

- Dużo ćwiczę - zapewniła beztrosko i poklepawszy Lokiego po barkach, wyprostowała się, podchodząc do okna. - Niestety nasza rodzina nigdy nie była dobra w owijaniu w bawełnę, powinieneś to wiedzieć - wymruczała z uśmiechem, spoglądając na niego przez ramię, po czym westchnęła ciężko. - A skoro już mowa o mojej rodzinie, czarna owca mogłaby się w końcu zjawić. Stark i jego wyczucie chwili...

Uśmiechnęła się pod nosem, spoglądając na panoramę miasta za ogromnym oknem.
- Widzisz, Loki, nie obchodzi mnie spokój mojego przodka, co więcej, sama mam mocne postanowienie mu tego spokoju nie dać - odezwała się. - I nie, nie pomogę ci. Nic do ciebie nie mam, nie bierz tego osobiście - wymruczała, znów się ku niemu odwracając i zakładając ramiona na piersi. - Ale, zrozum, to kłóci się z moimi ideałami - zauważyła filozoficznie. - Stoję po stronie tych, którzy na tle zachodzącego słońca przysięgają chronić ojczyznę i jej obywateli... Tyle, że ja jestem z tych mniej patetycznych i dziewiczych, z Kapitanem Ameryką nie trzymam - zastrzegła zaraz.

- Dobrze wiedzieć, że Stark jednak ma z tobą jakieś ciemne sprawki - mruknęła, marszcząc brwi. - Poza tym, sądziłam, że jesteś bardziej uprzejmy - oburzyła się. - Jestem w obcym miejscu, w nie swojej rzeczywistości, a ty mnie jeszcze wypraszasz, bo przeszkadzam? Zero kultury. A myślałam, że ktoś tak światły, jak ty, będzie miał jej więcej.