Starszy Loki nawet nie drgnął, nawet nie odwrócił w stronę Deadpoola. Tylko powietrze lekko zalśniło w miejscu, gdzie kule natrafiły na magiczną barierę.
- Jedno z was już wybrało. Kto następny? - zapytał spokojnie.
Jego anielski towarzysz położył dłoń na rękojeści oburęcznego miecza, ale poza tym nie ruszył się z miejsca.

Lif oniemiał z wrażenia i stanął pomiędzy Lu a Starkiem całkowicie gubiąc się w sytuacji.Postanowił trzymać się Lu gdyby coś poszło nie tak. Na razie stanął i obserwował sytuację.Całe szczęście uzbroił się na wszelki wypadek i miał wszystko przy sobie łącznie z ochraniaczami.

Lena została w bazie, nadzorując wszytko ze sztabu centralnego. Wybieranie się z nimi pod barierę w obecnym stanie, raczej nie wchodziło w grę, nie potrafiła jednak leżeć spokojnie i czekać w skrzydle szpitalnym.
Na wielkim telebimie znajdującym się w głównej sali śledziła z napięciem wydarzenia rozgrywające się na zewnątrz.
Widziała jak Kat przy pomocy zaklęcia rozcina barierę.
Niemal boleśnie poczuła jak magia z powrotem wlewa się do ich odciętej bazy. Złote iskierki zaczęły skakać po jej ciele zupełnie niespodziewanie, automatycznie naprawiając jej połamane kości.
I wtedy stało się coś, co zaskoczyło ją totalnie.
Nie mogła zobaczyć tego, co tak przestraszyło przebywający przy barierze. Jednak nie musiała długo czekać, żeby się dowiedzieć.
Oprócz powracającej do niej magi regeneracyjnej, przez jej dusze prześliznęła się inna. A raczej przebudziła...
Lena miała wrażenie, że w jej piersi drzemał zwinięty w kłębek malutki wąż, który zbudził się gdy tylko poczuł powiew magi. Starej, dobrze jej znajomej...
- Leno, chodź do mnie. - Powiedział Loki łagodnie i poczuła jak coś w brew jej woli ciągnie ją do siebie.
Nim zdążyła zrobić choćby jeden wdech znalazła się przy barierze, wprost przed obliczem...
Jej dawnego Pana.
Opadła na jego kolano i nisko pochyliła głowę.
Jej Pan powrócił...

Gdy bariera opadła magia powróciła. Zamknęła oczy napawając się jej powrotem. Tak jej tego brakowało...
Otworzyła oczy i po drugiej stronie gdzie niedawno była bariera była armia na czele z... Lokim. Tamten Loki był jednak starszy, bardziej waleczny. Przez chwilę myślała, ze to iluzja ale potem była pewna. Założyciel całej Armii, któremu jej przodkowie ślubowali wierność. A zarazem i ona. Uśmiechnęła się. Spojrzała na Wendy i Karafę i bez wahania podeszła do tamtego Lokiego.
-Witaj z powrotem panie - rzekła z szerokim uśmiechem. - Wiesz, że czekaliśmy na ciebie z niecierpliwością, całe pokolenia.

Sytuacja była cholernie głupia. Poprzedni Loki żył..w takim razie jakim prawem ten pojawił się wśród nich - przeszło jej przez myśli. Było jej żal tego Lokiego, z którym spędzili ostatnio tyle czasu, choć to jemu ślubowała posłuszeństwo tamten był pierwszy w dodatku z miażdżącą armią. Musiała dbać o siebie i Lifa. Delikatnie skinęła głową w jego stronę dając znać że opór nie ma sensu. Razem ruszyli do mrocznego władcy klękając przed nim. - Jesteśmy na twoje rozkazy Panie -powiedzieli równo.

Amora mimo tego jak bardzo zaskoczyło ją pojawienie się drugiego Lokiego z armią, patrzyła na to ze spokojem, albo raczej z pozorem spokoju, bo myśli jej się kotłowały jak oszalałe. Jedyne jednak co zrobił to rozpięła ciepły płaszcz – nie był jej już potrzebny – i wzięła się pod boczek. Zerknęła na Tonego wycofującego się za nią – tyle jeśli chodzi o bohatera, kryjącego się za kobietą – po czym znów spojrzała na drugiego, starszego Lokiego, na anioła u jego boku, a potem kolejno na opuszczające jej Psotnika kobiety, które jeszcze tak nie dawno rzucały mu się do stóp, byle by tylko na nie spojrzał.
Gdy ostatnia z nich przeszła na stronę tego starszego, Amora spojrzała na niego pytająco. Nie zamierzała sprzedać się darmo, właściwie nie wiedziała czy w ogóle zamierza się sprzedać, czy nie woli wrócić do Asgardu, albo gdziekolwiek, pozostając neutralną, czy może jak zawsze stanąć po stronie przegranego.

- A ty, nie staniesz po mojej stronie, Czarodziejko? - zapytał starszy Loki, patrząc na nią wyczekująco.

- Mam kilka pytań, na które prawdopodobnie tylko ty znasz odpowiedź – powiedziała zmieniając nogę na które się opierała i krzyżując ręce na piersi. – To ty pozbawiłeś mnie wspomnień z życia, w którym rzekomo założyłeś armie, jeśli tak to dlaczego? Skąd wziąłeś tą armię, sądziłam, że jesteś raczej nie lubiany we wszechświecie i najważniejsze, jaką korzyść będę miała jeśli się do ciebie przyłączę? – zapytała, patrząc na niego uważnie. Próbowała doszukać się czegoś co utwierdzi ją w przekonaniu, że to faktycznie Loki, ale jak na razie nie wiele się zgadzało.

-  Kwestia twoich wspomnień, czy raczej ich braku, jest zbyt delikatna by krzyczeć o nich przy wszystkich, czarodziejko - głos Lokiego nawet na chwilę nie stracił pewności siebie. - Lecz temu, który to zrobił, bliżej było do niego - powiedział, wskazując swojego młodszego odpowiednika. - niż do mnie. Choć nie był to jednocześnie żaden z nas. Wyjaśnię ci wszystko - oznajmił spokojnie. - Ta armia - wskazał, rozkładając ręce - Nie pochodzi z tego wszechświata. To była moja najdalsza wędrówka, Amoro. Ale opłacało się przebyć tą drogę. Mogę ci dać wiele. Mogę ci dać życie tego, którego tak bardzo kochasz. Co ty na to?

Amora zerknęła na młodszego Lokiego i znów na tego drugiego.
- Życie powiadasz? Obiecujesz mi wiele, ale nic nie jest pewnie – zaczęła dyskretnie splatając zaklęcie – Jest w tobie wiele z Lokiego, ale gdybyś był moim mistrzem nawet nie musiałbyś pytać po której stronie stanę. Poza tym jakoś nie pasujesz do roli zwycięscy. Pewnie jeszcze tego pożałuję… - dodała kończąc sploty skomplikowanym i szybkim ruchem rąk.
To miała być szybka, dobra teleportacja kilku osób, z kilkudziesięcioma przypadkowymi przystankami – nic czego już nie raz nie robiła - ale już w momencie gdy zaklęcie zaczęło działać Czarodziejka poczuła że coś jest nie ta, poczuła że coś za nimi ruszyło! Mało tego że przejęło jej zaklęcie i że nawet nie zobaczy miejsca docelowego, że wszystko będzie tak jak przed rzuceniem zaklęcia, poza jej magicznymi mocami.
- Wybacz, Psotniku - jęknęła czując jak opada z sił.

[Post konsultowany na bieżąco z MG, stąd zielony kolor]

Ostatnio edytowany przez Lady_Amora (2013-01-16 20:31:55)

Skurge spojrzał na Lokiego, tego starszego z nienawiścią, co przy jego niesamowicie urodziwej twarzy mogło służyć za odstraszacz lodowych olbrzymów. Gdy tylko Amora znalazł się w jego zasięgu miał topór w ręce i delikatnie podniósł słabą Czarodziejkę. Zerknął w stronę IronMana i machnął toporem w powietrzu, rozdzierając rzeczywistość. Ruszył z Amorą na rękach. Ona była teraz najważniejsza, Lokiego rozerwie na strzępy później.

[Tony jeśli nie zamierzasz zostać z armią Lokiego nr2 sam na sam, portal będzie otwarty na tyle długo, że zdążysz do niego wskoczyć]