- Amoro, zanim o czymś powiesz będąc wewnątrz czyjegoś umysłu, przemyśl to dwa rasy - Loki podszedł do kolejnych drzwi. - Dalej idziecie same. Ja mam dość - dodał, otwierając drzwi, tak by nawet przez nie nie spojrzeć. Za drzwiami było ciemno, a jedynym dźwiękiem było ciche kapanie, zwielokrotnione echem rozchodzącym się po wnętrzu kamiennej jaskini.

Jaskinia była niemal zupełnie pusta. Jeśli nie liczyć dwóch osób i węża. Scena zdawała się być żywcem wyjęta z norweskich mitów. Jad gada spływał do misy podtrzymywanej przez złotowłosą kobietę. Jej ręce drżały od nieustannego wysiłku. Przywiązany do skały uplecionym z jelit sznurem mężczyzna, w którym, mimo częściowo spalonej jadem twarzy, nadal dawało się rozpoznać Lokiego, zachrypłym szeptem dziękował jej za wytrwałość i przepraszał za wszystkie przewinienia wobec niej. Sygin nie patrzyła na niego, nie patrzyła mu w oczy. Pozostała wierna, ale nie umiała wybaczyć. Nie umiała wybaczyć śmierci, jaką ściągnął na ich wspólne dzieci. Jej milczenie wypełniało jaskinię, tak że w chwili gdy zabrała misę by wylać jej zawartość i krople jadu spadły na twarz Kłamcy, można było odnieść wrażenie że jego krzyk zawiera w sobie ulgę.

Krzyk Lokiego przebrzmiał i w jaskini znów zapanowała świdrująca uszy cisza. Tylko cichy, rytmiczny dźwięk spadających kropel rozchodził się echem w ciemności.
Drzwi do kolejnego miejsca były niskie, ukryte w skalnym rozłamie. Po ich przejściu Amora i Kara znów znalazły się wewnątrz pałacu. Znów był tam Loki. Był jedyną wyraźną postacią pośród rozmytych fantomów. Próbował zwrócić na siebie ich uwagę, ale widmowe postacie omijały go, lub przenikały przez niego, nie obdarzywszy nawet spojrzeniem. Nie istniał dla nich. Był sam.

Policzek "Lokiego" był jak policzek ducha. Nie dało się go dotknąć. Zdawał się nie widzieć Amory - lub może widział ją, lecz była dla niego tylko cieniem.
Drzwi otworzyły się. Obraz stał znów znajomy - jasno oświetlony korytarz poziomu więziennego. Od oryginału różniła go tylko obecność drzwi na drugim końcu, przy których stał Loki - ciężko powiedzieć, czy któryś z wcześniej spotkanych, czy zupełnie nowa kreacja. Stał w sposób jasno świadczący o tym, że nie zamierza nikogo wpuszczać dalej. Na prawo od niego przez kratownicową ścianę celi słychać było wyraźnie odgłosy, jasno świadczące o tym, że dotarli na miejsce. Loki nie patrzył w tamtą stronę, a wyraz jego twarzy był bardzo zacięty.
- Zapieczętujcie je i miejmy to już za sobą - powiedział.

W realnym świecie twarz Lokiego pobladła, a na czole zebrały się kropelki potu. Rozchylił lekko wargi, zaczynając oddychać przez usta, jakby brakowało mu tlenu. W chwili domykania przez Amorę zaklęcia, krzyknął, szarpiąc się gwałtownie, jak osoba budząca się z koszmarnego snu.
Umysł Kłamcy zamknął się gwałtownie, wypychając z swojego wnętrza wszelkich intruzów. Mentalne uderzenie było jak fala tsunami, zmywająca wszystko na swojej drodze.

(czyli budzimy się powoli - jeśli macie ochotę, mogą wystąpić dowolne efekty uboczne gwałtownego powrotu do rzeczywistości. Wspomnienia z chitauri zostały zamknięte w trzech szklanych kulach, w formie widocznych w nich ruchomych scen).

- Wiesz że akurat teraz nie zrobiłem tego specjalnie - Loki spojrzał na Amorę z lekką urazą. - Nie, Karo, możesz odejść. Dziękuję za twoją pomoc.